Het ontbrekende portret

Het warmhartige detectiveverhaal voor 12 + waarmee Anna Coudenys in 1995 debuteerde, vertelt het verhaal van Kaat de Brabander die eindelijk mag kennismaken met haar meest geliefde jeugdauteur, Rikkie Cromel. Al vanaf het begin voelt ze dat er vanalles mis is met dat heerschap. Ze trekt op onderzoek uit en ontdekt de waarheid over hem. 

Geschreven in de trend van de boeken die ze zelf als twaalfjarige graag las, schetst het ook de hechte vriendschap tussen een groepje wel heel verschillende jongeren, maar is het tegelijk een spannend en meeslepend verhaal, een tendens die zich in al haar andere romans zal voortzetten. 

 

Een citaat:

Hij stond hen op het bordes op te wachten. Een rijzige grijze gestalte wiens stilte hun gebabbel deed verstommen. ’t Hol van de leeuw, dacht Kaat. En onwillekeurig rilde ze, ondanks de warme voorjaarszon.

De gestalte kwam plots in beweging, daalde de trapjes af en spreidde zijn armen voor hen open, een theatraal gebaar. ‘Welkom, welkom!’ Hij leidde hen het huis binnen.

‘Nu moeten jullie me nog eens jullie namen herhalen, dan kan ik ze misschien onthouden, want op mijn leeftijd …’

Nadat ze zich braafjes aan hem hadden voorgesteld, drukte hij hen om beurt de hand. Verbeeldde Kaat het zich, of hield hij de hare iets langer vast dan die van de anderen?

‘Het meisje van de brief,’ zei hij, en Kaat vroeg zich af of hij zich niet herinnerde dat hij gisteren precies hetzelfde gezegd had.

Ze keek stug over zijn schouder heen naar het plaatje van een spitse Zwitserse berg die met zijn besneeuwde kop een eenzame poging deed de sombere donkere hal op te vrolijken.

Maar wat hij liet volgen, was wel helemaal nieuw.

‘Suriname?’ vroeg hij met een knipoogje. ‘Guyana? Venezuela?’

Kaat wist meteen wat hij bedoelde. ‘Suriname,’ antwoordde ze met tegenzin. ‘Paramaribo. Mijn moeder …’

Hij liet haar niet uitspreken. ‘Aha! Ik vermoedde het al. Die ogen, dat haar, die mond …’

Ik heb de mond van mijn vader, wilde Kaat kwaad repliceren, en die is even blank als jij! Maar ze kreeg geen woord over haar lippen.

Zijn ogen werden wazig. ‘Ach, Guadeloupe, Martinique, Trinidad, Paramaribo … parels van de Atlantische oceaan …’

Kaat schudde haar hoofd. ‘Ik …’

Ze keek hulpzoekend naar haar vrienden.

‘Hebt u veel gereisd, meneer?’ De broodnuchtere, heldere stem van Evert verbrak het vreemde, onbehaaglijke spinsel dat Rikkie Cromel rond haar geweven had.

‘Zeven zeeën heb ik bevaren …’ zei hij op dezelfde dromerige toon. Toen schrok hij op en keek naar de vraagsteller. Hij lachte zijn gele tanden bloot. ‘Jij komt zo te horen uit heel wat minder romantische oorden, beste vriend, uit het Noorden zou ik zo zeggen.’

Iedereen lachte een beetje. Groen, dacht Kaat.

‘Rondleiding in het kasteel,’ zei Rikkie Cromel terwijl hij de dichtstbijzijnde deur openduwde. ‘Let maar niet op de rommel.’

Ze kwamen in een stoffige ruimte terecht, waarin de zware meubels spraken van een ver verleden. Door de vuile ramen danste het licht in kleine stoffige wolkjes naar binnen. De grote buffetkast, de gigantische ruwhouten tafel met zijn tien rechte stoelen, ze stonden nukkig en onwrikbaar op de plaats waar ze al sinds eeuwen recht op hadden.

Kaat dacht terug aan ‘Kinderen van de winter’, Rikkie Cromels verhaal over de boerenkinderen die op een dag in het huis van een rijke hereboer terechtkomen en in net zo’n woonkamer op smalende blikken en onbegrip botsen, terwijl ze hun ogen uitkijken, naar de rijkdom van de meubels, de strenge portretten aan de muur … Kaat zocht de norse voorouders van Rikkie Cromel die de muur zouden sieren maar botste op blinde vlekken op het vuile, grijze behang.

‘Ze zijn weg,’ mompelde ze. Voelde de ogen in haar rug. Ze draaide zich om. Rikkie Cromel keek haar één ogenblik  scherp en hard aan. Dan veranderde zijn gezicht in een beminnelijke, nietszeggende glimlach.

(Houtekiet, 1995)